in het vliegtuig na jaren pleinvrees.

“Al zolang ik me kan herinneren, droomde ik al om te reizen en directeur te worden. Toch kreeg ik rond mijn dertiende pleinvrees en durfde jarenlang niet naar buiten. Mijn ouders maakten zich zorgen en schakelde hulpverlening in. Nu zijn we tien jaar verder en stap ik volgende week in het vliegtuig om te studeren in Zuid-Korea.”

Laurens* is nu vierentwintig jaar oud en vertelt:

In het begin van de middelbare school voelde ik me best een mannetje. Tot de dag dat ik een presentatie moest geven in de klas. Ik was dertien en ik vond het zo eng. Het ging helemaal verkeerd en ik kreeg een drie. Het was verschrikkelijk.

ik durfde niet meer naar school.

Het ergste was, dat ik de presentatie nog een keer over moest doen. Elke dag dat we die docent hadden, verstopte ik me. Na een tijdje durfde ik niet meer naar school. Nog later durfde ik ook niet meer naar buiten. Het ging bergafwaarts en ik werd steeds minder zelfverzekerd. Tot ik op een dag alleen thuisbleef en bang was voor mensen. Ik zat alleen op mijn kamer en wilde mijn bed niet uit.

start van hulpverlening.

Mijn ouders maakten zich zorgen en gingen hulp zoeken. In hun zoektocht vonden zij Maarten en Arjen van ZIJN.. Zij hielpen mij om in beweging te komen. Buiten wandelen en soms een rondje rondom de school. Ik deed schoolwerk in het huis van Arjen of op het kantoor van Maarten. In deze tijd werd ik langzaam weer meer zelfverzekerd.

vliegangst.

Een dieptepunt kwam toen ik met mijn ouders naar Portugal zou gaan. Maar ik durfde het vliegtuig niet in. Ik heb letterlijk één stap op het vliegveld gezet, en toen ben ik met mijn moeder naar huis gegaan. Toch wilde ik wat van de wereld zien. Daarom kreeg ik de belofte van mijn ouders dat als ik mijn VMBO zou halen, ik met mijn vader op reis zou mogen naar Thailand.

In die tijd is Maarten met mij naar Barcelona gegaan voor een weekendje. Samen in het vliegtuig na jaren pleinvrees. Het was een oefening om het vliegtuig in te durven. We hebben niet veel gedaan, maar wel veel rondgelopen. Gewoon om zelfverzekerder te worden en weer te leren om onder de mensen te kunnen zijn.

terug naar school.

Op mijn zestiende ging ik weer echt terug naar school. Het werd speciaal onderwijs. Ik voelde me er niet thuis, maar wist dat het moest gebeuren. Want ik wilde verder in het leven: ik had een droom.

Ik keek erg op tegen het mondeling examen. Opgesloten worden met twee wildvreemde mensen die allemaal vragen gingen stellen. Maar met extra ondersteuning heb ik toch mijn VMBO gehaald! Daarna nam mijn vader me voor de eerste keer mee naar Azië, Thailand om precies te zijn.

het verhaal gaat verder.

Daarna ging ik verder naar de HAVO, die tijd weet ik nog goed. Ik kreeg vrienden die ik nog steeds spreek. We gingen samen gamen of naar de snackbar aan het einde van de dag. Ook dat eindexamen vond ik spannend. Al mijn klasgenoten hadden erop gewed dat ik het niet zou halen. Maar uiteindelijk redde ik het net, met een 5,5. Wat een heerlijk gevoel.

Toen mocht ik naar het HBO. Ik startte met de opleiding Bussiness Studies. De introductiedag was spannend, maar vanaf toen ging het gelijk goed. Ik voelde me zelfverzekerd. Ik had ook gelijk goede klik met de mensen om me heen. Gezellig, interessant en uitdagend. Opeens haalde ik overal negens voor.